όλοι μας...
μικροί κορμοί δέντρων ή εύθραυστα κλαδιά.
κάποιοι ξεριζωμένοι, κάποιοι άλλοι παρασυρμένοι, ή πεταμένοι
καθημερινά παλεύουμε να επιπλεύσουμε σε μια σε μία θάλασσα που πάντα η στεριά θα μοιάζει άπιαστο όνειρο.
κάθε λεπτό, κάθε κύμα που μας αγγίζει ή μας χτυπά με μανία, αφήνει και το δικό του ίχνος σε μια αέναη διαδικασία...
ξεσκίζει τις σάρκες για να φανερωθεί το πιό εύθραυστο κομμάτι μας, εκείνο που θα σπάσει πρώτο γιατί είναι αδύναμο.
Έτσι με τον καιρό αλλάζουμε μορφή, καμπυλώνουμε, λειαίνουμε ... κι η ακτή πάντα παραμένει ένα όνειρο ...
να ξαποστάσουμε στην άμμο ξεχασμένοι από τα κύματα και τη βουή της θάλασσας, κι αν είμαστε τυχεροί να παραμείνουμε ξεχασμένοι εκεί για μιά αιωνιότητα.
Κάποιες φορές συγκρουόμαστε μεταξύ μας, συναντιόμαστε με βλέμματα απελπισίας κι αυτολύπησης, μα και πάλι αυτό το σμίξιμο είναι επίπονο και βασανιστικό....ύστερα πάλι χωρίζουμε, παρακολουθώντας ο ένας τον άλλον να ξεμακραίνει.
Συνεχίζοντας να επιπλέουμε στη μοναξιά μας με τον καιρό, επιτρέπουμε την παραδοχή του αναπόφευκτου...
"δεν είμαι πια δέντρο...αλλά αλίκτυπο"
κι έτσι γλυκαίνει το μαρτύριο, ή μάλλον η διαδικασία...αρχίζουμε να δικαιολογούμε την μοίρα μας ντύνοντας την αλήθεια με κουρέλια...
" -Ίσως να ήμουν ένα καμένο δάσος
-Ίσως να γινόμουν ένα κακοφτιαγμένο τραπεζάκι στο σαλόνι μιας γεροντοκόρης
ή ακόμα χειρότερα...το κρεββάτι της.
Τώρα τουλάχιστον είμαι ελεύθερος. "
Έτσι ο χρόνος, οι γροθιές των κυμάτων και ο πόνος που προκαλεί η αλμύρα εισχωρώντας στις πληγές μας...μοιάζουν πιό γλυκά.. πιό υποφερτά.
Κι όταν κάποτε φανεί στον ορίζοντα η ακτή, χαιρόμαστε πως κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι.
Λίγοι είναι εκείνοι που αράζουν στη γαλήνη κι ασφάλεια της αμμουδιάς.
Το ιδεώδες είναι να βρεθούν στα χέρια κάποιου καλλιτέχνη που θα θαυμάσει την ομορφιά τους,ή στα χέρια ενός μικρού παιδιού, ή κάποιου ερωτευμένου ζευγαριού (ως ενθύμιο εκείνης της όμορφης παραλίας).
Οι περισσότεροι καταλήγουν σφηνωμένοι σε τραχιά βράχια. Ακούνητοι να τους βαρά η θάλασσα αμέτρητα χειμωνιάτικα Σάββατα.
Η μοίρα του αλίκτυπου.
..κι εγώ συνεχίζω να επιπλέω δίπλα σε παλιά κουτάκια γιαουρτιών λάϊτ, πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ κι επιληπτικά μοιρολόγια.
αν με ρωτούσες,
θα προτιμούσα να ήμουν δέντρο που στα μπράτσα του θα φώλιαζαν πουλιά και θα έκαναν κούνια παιδιά...
ο Ναυαγός.