στο καράβι

μπήκα μέσα στο καράβι της επιστροφής σχεδόν ασθμαίνοντας...
στο κατάστρωμα ξέσφιξα την δεξιά μου παλάμη και κοίταξα μέσα της
για να βεβαιωθώ οτι το εισιτήριο έγραφε το όνομά μου.

Το τοποθέτησα μαλακά στην τσέπη μου, κι έβγαλα τον καπνό μου για να στρίψω ένα τσιγάρο.
Δεν κοίταζα το λιμάνι, μα τον ουρανό.

Τόλμησα να στρέψω το βλέμμα στην προβλήτα μόνο όταν ακούστηκε η άγκυρα κι ένιωσα πως το πλοίο κινείται.

Έφευγα ... κι όπως μέτραγαν τα κύματα τις αποστάσεις κι έφευγα ολοένα μακρύτερα ...μέτραγα τις αναμνήσεις,

όπως παλιά στο δημοτικό μας μέτραγε η δασκάλα σε κάθε εκδρομή...έναν-έναν , πάντα με ένα απαλό χάϊδεμα του κεφαλιού.

Και το Νησί έμοιαζε σιγά-σιγά και πιό μικρό, λιγότερο γιγάντιο...έμοιαζε πλέον ακίνδυνο.

σαν κάτι αγάπες που όσο στριφογυρίζουν γύρω σου σε τρομάζουν και σε πνίγουν...
σαν κάτι αφόρητα μαζοχιστικούς έρωτες που όσο τους το επιτρέπεις, σε πατάνε στο στέρνο και αρνούνται να σ' αφήσουν ν' ανασάνεις....

..κι όταν κάποια στιγμή τους "σκοτώσεις" μ' ένα "αντίο", μοιάζουν μηδαμινοί κι ακίνδυνοι...
μα πάντα σου αφήνουν εκείνη τη διαολεμένη γλυκόπικρη γεύση της νοσταλγίας.

Τελικά το Νησί χάθηκε απ' τη ματιά μου.
Τα μόνο πια που έχω για να μου το θυμίζουν, είναι κάτι ξεθωριασμένες πληγές και μια χούφτα σκόρπιες σκέψεις.

.... τα νόθα παιδιά της Μοναξιάς μου στο Νησί.