τα "αντίο" που δεν προφτάσαμε να πούμε

κάτσε εδώ δίπλα μου, να κάνουμε μαζί ένα τσιγάρο...όπως κάναμε πάντα τον τελευταίο καιρό...θέλω κάτι να σου πω.

Η πρώτη μου ανάμνηση από εσένα...
ένα χαμόγελο σου κι εγώ σκαρφαλωμένος στην αγκαλιά σου να μυρίζω τη στολή σου... να νιώθω το τραχύ της ύφασμα κι εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά που έχει πια ριζώσει στις αισθήσεις μου και ξέρω πως θα με ακολουθεί μέχρι το τέλος.
Σκόρπιες εικόνες, αναρίθμητες, θολές, σαν αποσπάσματα παλιάς ταινίας..η μυρωδιά σου...κι η φωνή σου που με τα χρόνια βάθυνε μα παρέμεινε το ίδιο γλυκιά στα αυτιά μου.

Πριν πολλά πολλά χρόνια σου είχα ζητήσει με τρόπο να ξυριστείς, όταν πανικόβλητος είχα εντοπίσει τις πρώτες άσπρες τρίχες στο αξύριστο σου πρόσωπο. Νόμιζα πως έτσι δεν θα γερνούσες ποτέ.

η αφέλεια ενός μικρού παιδιού.

Προσπάθησα τον τελευταίο καιρό να θυμηθώ τις προσωπικές ώρες που αφιέρωσες μαζί μου, τα παιχνίδια που κάναμε, τις βόλτες και τις ατελείωτες συζητήσεις...αυτές οι συζητήσεις πόσο μου λείπουν !
Σταμάτησα όταν κατάλαβα πως όλο μου το "είναι"...στροβιλίζεται συνεχώς γύρω από εσένα. Πως κανένα μα κανένα κομμάτι της ζωής μου δεν είναι ασύνδετο μαζί σου..
κι αυτή η παραδοχή με κάνει να πονάω ακόμη πιό πολύ.

Όλη μου η ζωή, είναι ένα ψηφιδωτό άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικό σου πέρασμα...
και τώρα έμεινα μισός, με το καθήκον να βαδίσω στα βήματα που μου δίδαξες..να μπορέσω κι εγώ να δημιουργήσω τις δικές μου ενώσεις με τα δύο μου μωρά.

Υπήρχαν τόσα που ήθελα να σου πω, μα δεν πρόλαβα
μα πιό πολύ δεν πρόλαβα να σε αγκαλιάσω όπως παλιά, να στριμωχτώ στην αγκαλιά σου και να σου ψελλίσω "σε αγαπάω, σε ευχαριστώ για όλα...ΓΙΑ ΌΛΑ"

Βλέπεις ο 36-χρονος αφελής που κουβαλώ, δεν το επέτρεπε αυτό...στα μάτια του φαινότανε κάπως παιδιάστικο
τα ίδια μάτια που τώρα βαραίνουν από τον πόνο της δική σου απώλειας.

Ήσουν ο άνθρωπος που με έμαθε να περπατώ με το κεφάλι ψηλά με βήμα περήφανο, ο άνθρωπος που μου δίδαξε να αγαπώ την Πατρίδα και τη Δημοκρατία, αυτός που έμαθε να κολυμπώ και να κάνω ποδήλατο, να σκέφτομαι και να μιλώ ελεύθερα, να δίνω αγάπη και να συμπονώ εκείνον που πονά...
ήσουν ο άνθρωπος που μ' έκανε τον άντρα που είμαι σήμερα.

Και τί δεν θα έδινα να καθόμασταν σε μιά γωνιά , να κάναμε ένα τσιγάρο μαζί...και μέχρι εκείνο να σβήσει  να μπορούσα για τελευταία φορά να σου χάιδευα τα λευκά σου μαλλιά

να σου ψιθύριζα

" αντίο πατέρα , σε αγαπώ "

Σε λέγανε Φραγκίσκο...γεννήθηκες, έζησες, πόνεσες, χάρηκες, αγάπησες, σε αγάπησαν, έφυγες.

αρνούμαι να βάλω τελεία, αντ' αυτής θα βάλω ένα τραγούδι που λάτρευα μικρός και πάντα μου το έβαζες να το ακούω σε εκείνο το παλιό κασσετόφωνο που είχαμε